Մի օր Կոմիտասը քայլում էր աշնանային գեղեցիկ անտառներում և վայելում աշնանային պայծառ գեղեցկությունը։ Այնտեղ նա տեսնում է ձիերի խումբ (երամակ), որտեղ կար մի տղա, այդ տղան ես էի։ նա սկզբից մտածում է, թե դա երազ է , բայց դա երկար չի տևում, որովհետև նա հասկանում է, որ դա երազ չէ։ Մենք ծանոթանում ենք, և Կոմիտասը հասկանում է, որ ես եկել եմ ուրիշ դարից։ Ինձ ուղարկել էին, որպեսզի ես ծանոթանամ Կոմիտասի հետ։ Մենք իրար հետ քայլեցինք, և ես զգացի, որ նա շատ բարի մարդ էր և սիրում էր մարդկանց լավություն անել։ Եվ հանկարծ ինչ-որ ձայն եկավ և դա նշանակում էր, որ ես պետք է հետ դառնամ։ Ես Կոմիտասին հաջող արեցի և գնացի հետ։
Աշունն ու Կոմիտասը․․․
Published
Բարի գալուստ Գեղամ Գասպարյանի բլոգ 